İnsanlığa Hasret

Korkuyorum...
Güvenmekten korkuyorum üstadım.
Hayat beni öyle bir noktaya getirdi ki;
İnsanlar suya ne kadar muhtaç ise,
bende sevmeye o kadar aç kaldım.

Güvenemeyen insan sevebilir mi üstadım ?
İnsanları bilmem ama,
ben sevemiyorum üstadım.
İnsanlar suya ne kadar muhtaç ise,
bende sevmeye o kadar aç kaldım.

Korkum; olur da kalbim kırılır diye değil üstadım.
Benim korkum insanlardan henüz nefret etmiyorken,
kalbimde ki insan sevgisinin son zerre miskalini kaybetmek.
İnsanlar suya ne kadar muhtaç ise,
bende sevmeye o kadar aç kaldım.

Üstadım !
Ben açım ! Hemde nasıl...
Şairlerin şiirlerine olan hasreti misali,
ressamların çizmeye olan hasreti misali;
sevmeye ve sevilmeye,
ilgiye ve güvenmeye açım.

Üstadım !
Sen beni bilirsin benim açlığım,
insanlığa hasretimden..
Üstadım !
Sen beni bilirsin benim açlığım,
diri diri atan kalplere özlemimden.